Popiersie gen. Józefa Chłopickiego i jego twórca Henryk Stattler
DOI:
https://doi.org/10.32030/Abstrakt
Brak abstraktu dla tego artykułu.
Bibliografia
1. Józef Wawel Luis, Pamiętnik Krakowskiej rodziny Luisów (1831—1869). Autor podał mylną informację odnośnie wieku Henryka Stattlera. Urodzony 13.VII.1834 r. w okresie pracy nad popiersiem miał nie 12 a 15 lat.
2. Łuk zaprojektowany został przez Chalgrina w 1805 r. na, zlecenie Napoleona. Miał upamiętniać kolejne podboje cesarza. Jego budowę rozpoczęto w 1806 r. Na ścianach łuku wyryto nazwiska najwybitniejszych dowódców napoleońskich. Wśród nich oprócz G. J. Chłopickiego, Polacy: generałowie J. H. Dąbrowski, J. Zajączek i J. Poniatowski. Obok nazwisk widnieją nazwy słynnych pól bitewnych. Por. A. Du1e-wicz, Słownik sztuki francuskiej, W-wa 1981, s. 156.
3. Informacje uzyskane w Musèe National Chateau de Versailles. Pozostałe dane z tego samego źródła: wys. popiersia 64 cm i pierwotny nr inw. obiektu MV 620.
4. „Czas”, 1950, nr 256.
5. Powyższe informacje pochodzą z karty inw. obiektu.
6. Inne dane z karty inw. obiektu: N.I. 30962, wys. 64 cm, napis i sygnatura jak w przypadku MHm.K. Depozyt z Pałacu „pod Baranami”, ks. wpł. 739.
7. Dane z kart inw.: Nr D.Cz. 2127, wys. 66 cm, napis i sygnatura j.w. Nr D.Cz. 1891, wys. 63 cm, sygn. j.w.
8. Łączne dane na temat obiektów pochodzą z D. Kaczmarzyk, Rzeźba polska od XVI do pocz. XX w. Katalog zbiorów MNW, W-wa 1973 i odp. na kwerendę do Muzeum Narodowego Oddz. Łazienki
— Popiersie gen. G. J. Chłopickiego, brąz, 59X43X17 cm, 1849—1850 r., nr inw. MN 2112297, MŁ 1828, sygn. jak w przypadku wszystkich pozostałych. Zakupione od Wacława Perendyka w 1957 r.
— Głowa gen. G. J. Chłopickiego, marmur, 42X30X32, 185 0 r., nr inw. MN 210032, MŁ 2635.
9. I. Prądzyński, Czterej ostatni wodzowie przed sądem historii, s. 114.
10. K. Horoch, Pamiętnik (w:) „Zbiór pamiętników do historii powstania polskiego 1830—1831 r”, t. I, s. 214.
11. S. Popie1, Pamiętniki, Kraków 1927 r., s. 60.
12. J. S. Harbut, Józef Chłopicki, W-wa 1930 r., s. 193.
13. O pobycie J. Suchodolskiego wspomina J. S. Harbut nie. uściślając jednak dat. Do powyższego datowania skłoniła mnie wzmianka (w:) January Suchodolski, 1795—1865. Fragment pamiętnika współczesnego, Kraków 1901 r. Cyt.: „W 1851 r. zrobił Suchodolski wycieczkę do Krakowa, by swego najlepszego przyjaciela Antoniego Wysockiego odwiedzić. Niemały był tam poczet starych znajomych i towarzyszy broni, Chłopicki żył jeszcze, starzec o lwiej głowie, z gęstą i jak śnieg białą grzywą (...) Po powrocie z Krakowa (J. Suchodolskiego — przyp. M.Z.) przeszło blisko lat dziesięć (1853—1868) w rzeźwej pracy przy dobrem zdrowiu”.
14. J. S. Harbut, Józef Chłopicki..., s. 135.
15. Chłopicki otrzymał w herbie złoty piorun na błękitnym tle. Piorun był aluzją do męstwa z jakim raził nieprzyjaciół i postrachu, który wzbudzał w ich szeregach.
16. Portret znajduje się w zbiorach Zamku Kórnickiego. Wiadomość na temat w/w portretu (w:) A. Chy-czewska, Zapomniane dzieło Wojciecha Kornelego Stattlera, „Pamiętnik Biblioteki Kórnickiej”, 1958 r., z. VI, s. 351; Thieme-Becker, Künstler Lexikon, XXI, s. 491.
17. Medal budził podziw umiejętnym odlaniem bardzo cienkiej miejscami płyty. Przedstawiał w awersie Miłosiernego Samarytanina a w rewersie herb miasta Krakowa. Por. Henryk Statt1er, „Kłosy”, 1877 r., t. XV, s. 12.
18. Fragmenty pism w jęz. niem. cyt. autor (w:) Henryk Statt1er, „Kłosy”... Wzmianka o wizycie Corneliusa i Overbecka (w:) E. Świejkowski, Pamiętnik Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, 1854—1904.
19. Historia sztuki polskiej, Kraków 1964, t. III, s. 194.
20. F. Kopera, Rzeźba epok klasycyzmu i romantyzmu, „Polska, jej dzieje i kultura od czasów najdawniejszych do chwili obecnej”, W-wa 1927 r., t. III, s. 608—609; F. Jaworski, Medaliony polskie, Zbiór rodziny Przybysławskich, s. 136, il. 392, 393.
21. Henryk Statt1er, „Kłosy”...
22. Il. przedst. popiersie (w:) „Kłosy”, 1889, t. II, nr 309.
23. Sprawozdania Dyrekcji Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, r. 1872—74, Kraków 1874.
Pobrania
Wersja elektroniczna opublikowana
Numer
Dział
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Szczegóły zob. w zakładce Prawa autorskie i udostępnianie.
