Nieznana korona z w. XVII w klasztorze Klarysek w Krakowie
DOI:
https://doi.org/10.32030/Abstrakt
Brak abstraktu dla tego artykułu.
Bibliografia
1. J. Pagaczewski, Skarbiec klasztoru p.p. Klarysek przy kościele Św. Andrzeja w Krakowie, „Sprawozdania KHS” t. 8, Kraków 1912, s. CCCXXXVIII–CCCXLV.
2. A. Bochnak i J. Pagaczewski, Polskie rzemiosło artystyczne wieków średnich, Kraków 1959, s. 54–55, 61, 85–87, 236–237, fig. 35, 59, 185.
3. B. Przybyszewski, Złoty dom Królestwa. Studium z dziejów krakowskiego cechu złotniczego od czasu jego powstania (ok. 1370) do połowy wieku XV, Warszawa 1968, s. 130–134.
4. J. Samek, Nawrót do gotyku w sztuce Krakowa pierwszej połowy w. XVII, „Folia Historiae Artium” t. 5, Kraków 1968, s. 110–111.
5. Kościoły i klasztory śródmieścia, 1, Katalog zabytków sztuki w Polsce t. 4, Miasto Kraków, cz. 2 (kościół Św. Andrzeja i klasztor Klarysek oprac. E. Chojecka i K. Dżułyńska), s. 68–69, fig. 761, 787, 798–803, 810, 812, 814, 819, 825, 827, 841, 853, 857, 878, 879, 882, 883, 889, 893, 897, 898, 907, 908, 911.
6. Dzieje sztuki polskiej t. 1, Sztuka polska przedromańska i romańska do schyłku XIII w., praca zbiorowa, Warszawa 1971, s. 240, 285, 718–719, fig. 725, 1095–1098, 1100.
XIII-wiecznymi relikwiarzami cylindrycznymi ze skarbca Klarysek zajął się ostatnio dr Jerzy Pietrusiński, który wygłosił referat na ten temat na sesji poświęconej związkom polsko-frankońskim i polsko-nadreńskim w Poznaniu w r. 1979 (por. J. Pietrusiński, Hugo z Oignies i ostensoria u Klarysek w Krakowie i w Sączu, BHS, R. XLII 1980 nr 1, s. 3–25).
7. Autor niniejszej pracy kieruje przygotowywaniem, w porozumieniu z Ośrodkiem Dokumentacji Zabytków, „Korpusu złotnictwa krakowskiego”. W ramach tychże prac wykonana już została bardzo szczegółowa dokumentacja fotograficzna i opisy inwentaryzacyjne wszystkich zabytków ze skarbca Klarysek.
8. W czasie referowania wyników prac nad inwentaryzacją zabytków miasta Krakowa przez autora niniejszej rozprawy i mgr Izabelę Rejduch-Samkową, na posiedzeniu Ústavu Teorie a Déjiu Uměni Czechosłowackiej Akademii Nauk w Pradze w maju 1978 r., w dyskusji zwrócono uwagę na fakt, że korony nie występują jako zwieńczenia monstrancji na terenie Czech i możnaby je uważać, po przeprowadzeniu specjalnych badań, za specyficzną cechę polskich wyrobów złotniczych tego rodzaju.
9. Dzieje sztuki polskiej t. 1, Sztuka polska przedromańska i romańska…, s. 298–299, 744–745, fig. III, 1136. Por. też: E. Kovács, Über einige Probleme des Krakauer Kronenkreuzes, „Acta Historiae Artium Academiae Scientiarum Hungaricae” t. 17, Budapest 1971 fas. 3–4, s. 238–241.
10. Warto zasygnalizować, że w kościołach krakowskich i pozakrakowskich zachowały się liczne korony. Są to jednak raczej korony na obrazy, rzadziej na figury. Trzy korony barokowe, datowane na połowę w. XVII zachowały się w skarbcu kościoła Mariackiego.
11. Por. J. Samek, Kielich fundacji Jana Rybkowicza w kościele Św. Anny (ze związków polsko-węgierskich w dziedzinie złotnictwa) „Folia Historiae Artium” t. 12, Kraków 1970, s. 95–106; Tenże: Złoty kielich z 1630 r. fundacji Jana Rybkowicza w skarbcu kościoła Św. Anny w Krakowie, Sprawozdania z Posiedzeń Komisji Naukowych t. 13, 1, Kraków 1976, s. 116–117.
12. A. Szyszko-Bohusz, Trzy kościoły halowe: Olkusz, Kraśnik, Kłeczków, Sprawozdania KHS t. 9, Kraków 1915, s. 141. – S. Mihalik, Denkmäler und Schulen des ungarischen Drahtemails im Aus land, „Acta Historiae Artium Academiae Scientiarum Hungaricae” t. 5, Budapest 1958 fas. 1–2, s. 71–106.
Pobrania
Wersja elektroniczna opublikowana
Numer
Dział
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Szczegóły zob. w zakładce Prawa autorskie i udostępnianie.
